Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/927

 — Podaj mi kawą... ale posłuchajno mnie, Lebel’u.
 — Najjaśniejszy Pan rozkaże...
 — Jak mi podasz kawą, idź cichutko za panem de la Vauguyon, który wyszedł stąd w tej chwili i udał się do delfina.
 — Natychmiast idą Najjaśniejszy Panie.
 — Czekajże, niechaj ci powiem, po co idziesz.
 — To prawda.... ale gorliwość moja w spełnianiu rozkazów Jego Królewskiej Mości...
 — Pójdziesz tedy za panem de la Vauguyon, bo wyszedł on stąd tak pomieszany, że obawiam się aby z rozczulenia nad delfinem, nie popełnił jakiego głupstwa.
 — A cóż mi zrobić wypadnie, jeśli się rozczuli?
 — Nic, przyjdziesz mi to powiedzieć.
 Lebel postawił tacą z kawą przed królem i wyszedł.
 W kwadrans potem powrócił.
 — Cóż widziałeś?
 — Pan de la Vauguyon wziął pod rąkę delfina i poszedł z nim korytarzem, aż do drzwi galerji.
 — A potem?
 — Nie wydał mi się wcale rozczulonym, przeciwnie, oczy jego dziwnie się świeciły.
 — Dobrze... cóż dalej?
 — Wyjął klucz z kieszeni, podał go księciu, który otworzył drzwi i stanął na progu.
 — Potem?