Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/67

jego ujął konie za cugle i skłonił do ruszenia z miejsca.
 Nieznajomy pierwszy przerwał milczenie.
 — Widzę, że znasz dobrze barona de Taverney, mój przyjacielu!... powiedział.
 — Rzecz bardzo prosta, bo jestem u niego od dzieciństwa.
 — Może to twój krewny?
 — Nie, panie.
 — Więc opiekun?
 — I to nie.
 — A zatem twój pan?
 Na słowo „pan“ młodzieniec zadrżał i krew zabarwiła twarz jego, zazwyczaj bladą.
 — Ja nie jestem służącym — odparł.
 — Musisz przecie być czemśkolwiek — zauważył podróżny.
 — Jestem synem dawnego dzierżawcy barona; matka moja wykarmiła pannę Andreę.
 — A!... rozumiem: wychowałeś się w tym domu, jako brat mleczny młodej panienki, bo przypuszczam, że córka barona jest młoda?
 — Ma lat szesnaście.
 Gilbert zamilczał o tem, jak był w tym domu traktowany.
 Podróżny zauważył to, skierował zatem rozmowę na inny przedmiot.
 — Skądże znalazłeś się na drodze w taką burzę? — zapytał.