Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/579

 — Twoja bajeczka, marszałkowo, ma wszystkie pozory prawdy.
 — Coś za długo nie widać hrabiny!
 — Król się widocznie niepokoi i będzie w gorszeni coraz usposobieniu.
 — Dlaczego?
 — No... dwadzieścia minut po dziesiątej, z pewnością już nie przyjedzie!
 — O! marszałkowo! marszałkowo!... ależ byłby to skandal obrzydliwy...
 — Powód do procesu kryminalnego... bo, o ile wiem z dobrego źródła, jest tam i porwanie, i gwałt, i nawet obraza majestatu.
 — Choiseul’owie wszystko stawili na kartę.
 — Patrz, król znowu we framudze.
 Rzeczywiście, Ludwik XV, ponury i gniewny, podszedł do okna i oparł czoło na chłodnej szybie.
 W trakcie tego, jak liście przed burzą, rozmowa dworzan zaszumiała naraz w sali.
 Zegar uderzył wpół do jedenastej. Drżące dźwięki jego skonały w olbrzymiej komnacie.
 Pan de Maupeau zbliżył się do króla i rzekł:
 — Śliczna pogoda, Najjaśniejszy Panie.
 — Przepyszna. — Czy ty pojmujesz, co to znaczy, panie Maupeau?
 — Co takiego? Najjaśniejszy Panie?
 — To dziwne opóźnienie się jakieś! Biedna hrabina!