Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/528

 — Żarty na stronę, kochana pani, mówmy serjo — rzekła hrabina.
 — Słucham z największą uwagą.
 — Oparzyła pani nogę?
 — Widzi pani przecie.
 — Czy oparzenie jest ciężkie?
 — Straszne!
 — A czy pomimo tej okrutnej, lecz sądzę, nie niebezpiecznej rany, mogłaby pani uczynić wysiłek nadludzki i pojechać do Luciennes, a tam w moim gabinecie utrzymać się na nogach choćby sekundę i przedstawić się królowi?
 — Niepodobna, łaskawa pani omdlewam na samą myśl powstania z fotelu.
 — Więc to coś okropnego musiałaś pani zrobić sobie w tę nogę?
 — Tak, pani.
 — Któż pani ją opatruje, kto pani radzi, kto dogląda?
 — Jak wszystkie wiejskie gospodynie i ja mam swoje lekarstwa na oparzenie i właśnie przykładam maść własnego wynalazku.
 — Czy można obejrzyć ten specyfik?
 — I owszem.
 — Filut baba! — pomyślała hrabina, — przewidziała wszystko, aby mnie oszukać.
 — Pani — odezwała się słodko — ja także posiadam objekt, wyśmienity w tego rodzaju wypadkach, lecz użycie jego zależy od stopnia oparzenia.