Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/392

 — Błagam Waszą Królewską Mość... — rzekł delfin..
 — Więc uważacie, że nie dość jeszcze ukarany jest, będąc rannym?
 — Nie dosyć, Najjaśniejszy Panie, albowiem i on mógł także ranić pana de Taverney.
 — A gdyby tak się stało, czegobyście żądali?
 — Żądałbym jego głowy.
 — Nic gorszego nie spotkało pana de Montgomery za śmierć króla Henryka II — powiedział Ludwik XV.
 — Zabił króla wypadkiem, Najjaśniejszy Panie, a Jan Dubarry uchybił delfinowej rozmyślnie.
 — A pan — rzekł Ludwik XV, zwracając się do delfina — żądasz także głowy Jana?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, nie jestem za karą śmierci; Wasza Królewska Mość wie o tem dobrze — dodał delfin łagodnie. — Zadowolę się rozkazem opuszczenia kraju.
 Król zadrżał.
 — Wygnanie za kłótnię w oberży! Ludwiku, jesteś surowy, pomimo przekonań filantropijnych. Wprawdzie jesteś matematykiem, a matematyk...
 — Wasza Królewska Mość raczy dokończyć?
 — A matematyk świat poświęci dla rachunku.
 Król skierował się ku drzwiom, które się rozwarły, a na progu ukazał się pokojowiec.
 — Najjaśniejszy Panie, Jej Królewska Wysokość, księżna Ludwika, oczekuje w galerji, aby złożyć pożegnanie królowi.