Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/356

 — Nie, Najjaśniejszy Panie, ażeby mu ofiarować złotą różdżkę czarnoksięską.
 — Więc czarownik ten przepowiedział pani nieszczęście, które panią ominęło, hrabino?
 — Przeciwnie Najjaśniejszy Panie, wywróżył mi szczęście.
 — I sprawdziło się?
 — Prawie.
 — Opowiedz mi hrabino — rzekł Ludwik XV, wyciągając się w fotelu, z miną człowieka, który nie jest pewny czy się zabawi, ale ryzykuje.
 — Będę posłuszną Najjaśniejszy Panie, lecz przyłożycie się do nagrody.
 — Całą biorę na siebie.
 — O tak to co innego, to słowa prawdziwie królewskie.
 — Słucham tedy.
 — Zaczynam, Była sobie pewnego razu...
 — Zaczyna się jak cudowna bajka,.
 — Bo też nią jest, Najjaśniejszy Panie.
 — Tem lepiej, przepadam za cudownością!
 — Była sobie jednego razu biedna dziewczyna, która nic nie posiadała; ani powozów, ani paziów, ani murzyna, ani papugi, ani małpki nawet.
 — Ani króla, — dodał Ludwik XV.
 — O! Najjaśniejszy Panie!
 — I co robiła ta młoda dziewczyna?
 — Biegała... uwijała się.
 — Jakto uwijała się?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, po ulicach Pary-