Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/303

 — Ee!... przecież pan nie jesteś królem?
 — Nie, ale go przedstawiam.
 — Króla? — zapytał wieśniak, zdejmując kapelusz.
 — No, śpiesz się, przyjacielu, bo bardzo pilno królowi.
 I znowu spojrzał badawczo na drogę.
 — No, to dobrze! jak tylko się ta pani obudzi, to jej zaraz powiem o tem, może pan być spokojny.
 — Ba; ale ja nie mam czasu czekać.
 — Cóż zrobić zatem?
 — Obudzić ją do licha.
 — Nie śmiałbym.
 — No, to ja ją sam obudzę, poczekaj.
 I rzekomy przedstawiciel króla podszedł do drugiej okiennicy, aby w nią srebrną gałką szpicruty zakołatać.
 Lecz natychmiast opuścił podniesioną rękę, nie dotknąwszy okiennicy, bo dostrzegł w tejże chwili powóz pędzący ostatnim wysiłkiem wyczerpanych koni.
 Wprawnem okiem poznał odrazu malowidło powozu i puścił się na jego spotkanie z szybkością, jakaby przyniosła zaszczyt arabskiemu biegunowi, którego tak bardzo posiadać pragnął.
 Był to powóz pocztowy, a w nim podróżna, anioł opiekuńczy Gilberta.
 Pocztyljon niepewny, czy konie zdołają iść, spostrzegłszy człowieka, dającego mu znaki, był zadowolony że może stanąć.