Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1870

kiem szukajmy przyczyny, nietylko moralnej, ale i materjalnej. Bóg zabrania matce przywiązywać się tak bardzo do dziecka, bo to jeszcze słaba, delikatna, roślinka, wystawiona na zło i cierpienia; kochać więc tak słabą istotkę, jest to narażać się na rozpacz.
 — Doktorze — szepnęła Andrea — poco mi mówisz o tem?... skąd ta nagła bladość, Filipie?
 — Droga moja — przerwał młodzieniec — posłuchaj mojej rady: jesteś już zdrowszą, wstąp do klasztoru.
 — Ja!... Mówiłam ci już, że nie opuszczę mego syna.
 — Dopóki będzie cię potrzebował, dziecko moje — wyrzekł wolno doktór.
 — Mój Boże! — krzyknęła młoda kobieta — coś się stało okropnego? Mówcie!
 — Ostrożnie — szepnął doktór do ucha Filipowi — biedna kobieta jest jeszcze bardzo osłabiona.
 — Nie odpowiesz mi bracie. O!...
 — Wiesz, iż przeszedłem przez Point-du-Jour, gdzie twój syn jest u mamki.
 — Tak. A więc?...
 — Otóż... dziecko jest słabe...
 — Słabe! drogie maleństwo. Prędzej, Małgorzato... Małgorzato... powóz! pojadę do niego!
 — Niepodobieństwo — zawołał doktór — jeszcze nie wolno pani wyjść, a tembardziej jechać.
 — A mówiłeś mi pan przed godziną, iż to moż-