Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1868

 — O, pan baron nie łatwo da sobie wydrzeć sekret.
 — Groziłem, iż wyznam wszystko delfinowej. Baron zbladł i odrzekł mi: Zgub mnie, jeżeli chcesz, zhańb mnie i siebie, będzie to szaleństwo, bo ja nie rozumiem, o co ci chodzi.
 — Więc...
 — Więc jestem w rozpaczy.
 W tej chwili Filip usłyszał głos siostry.
 — Czy to Filip powrócił?
 — Wielki Boże! to ona... Co jej mam odpowiedzieć?
 — Cicho! — szepnął doktór.
 Andrea weszła do pokoju i uściskała brata z radością, która zmroziła krew w żyłach Filipa.
 — Skąd wracasz? — spytała.
 — Od barona.
 — Jakże się miewa?
 — Dobrze, dobrze. Andreo, widziałem się z osobami, które ci ułatwią wstęp do klasztoru; Bogu dzięki, jesteś już zdrową, możesz trochę pomyśleć o sobie.
 Andrea zbliżyła się do brata.
 — Drogi przyjacielu — rzekła słodko — moja przyszłość nie obchodzi mnie teraz; przyszłość mego dziecka leży mi na sercu, poświęcę się dla mego syna. Takie jest moje postanowienie, żyć będę dla niego, pracować, jeżeli potrzeba, ale nie opuszczę go nigdy; to moja przyszłość.