Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1845

 — Proszę pani, dziecka niema.
 — Słyszałam kroki przed chwilą... mamka zapewne przyszła, ale gdzie jest mój brat? zobacz, może w swym pokoju...
 Małgorzata pobiegła do sąsiedniego gabinetu.
 — Nikogo niema!
 — A! proszę pani, ktoś otwiera drzwi ogrodu.
 — Zobacz prędzej!
 — Pan Filip powraca... Wejdź pan!
 Filip wszedł rzeczywiście; za nim wsunęła się mamka w grubym płaszczu chłopskim.
 — Siostro moja, jestem, jestem...
 — Jakiś ty dobry, mój bracie, tak się tem trudzisz i niepokoisz.
 A! mamka... bałam się, że już odjechała...
 — Jakto?... dopiero ją przywiozłem.
 — Chcesz powiedzieć, że powraca? O, słyszałam kroki...
 — Nie pojmuję, o czem mówisz... nikt...
 — O! dziękuję ci, bracie, żeś nie wywiózł tego dziecka, zanimbym je uściskała, znasz moje serce... Filipie... bądź spokojny, będę kochała mego... syna.
 Filip okrywał pocałunkami twarz siostry.
 — Powiedz mamce, niech mi je poda... — szepnęła matka.
 — Ależ, panie — ozwała się Małgorzata — wszak pan wie, że niema tutaj dziecka.
 — Co?! co mówisz? — zawołał Filip.
 Andrea patrzyła na brata obłąkanym wzrokiem.