Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1734

kojny o siostrę, w nocy przywozi jej doktora z Paryża?...
 Przybiegł znów do powozu.
 — Masz pan słuszność, szkoda czasu, chodźmy.
 Balsamo zdjął płaszcz i powoli wysiadł z karety.
 Szwajcar po chwili otworzył bramę; weszli do parku.
 — Panie — rzekł Filip — błagam cię, uszanuj moją siostrę, oszczędź jej wstydu wyznania szczegółów okropnej sceny, jaka się odbyła podczas jej snu.
 — Powtarzam panu raz jeszcze: nigdy w tym parku nie zaszedłem dalej, niż do tych drzew, naprzeciw okien lewego pawilonu, w którym mieszka panna Andrea, nigdy w jej pokoju nie byłem... nigdy... Co do sceny, o której pan wspominasz, opis jej tylko na nas sprawi wrażenie; panna Andrea będzie spała, bo zaraz ją uśpię.
 Balsamo zatrzymał się, skrzyżował ręce na piersiach i wpatrywał się całą siłą w okna Andrei.
 — Siostra pana już śpi w tej chwili.
 Twarz Filipa wyraziła wątpliwość.
 — A! nie wierzysz pan? podchwycił Balsamo. — Poczekaj więc! Dowiodę panu, że siostra pana, chociaż uśpiona, wyjdzie natychmiast ze swego pokoju i zatrzyma się dopiero w tem samem miejscu, gdzie rozmawiałem z nią owej nocy.
 — Zgadzam się i wtedy uwierzę.
 — Zbliżmy się więc do tej alei i czekajmy.