Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1437

 — Naturalnie, że cię widziano i że doniesiono mi o tem.
 — To niemożebne, Mości książę, żywy duch mnie nie widział...
 — To kompromituje twoją panią, kochana panno Nicolino, a ja, wiedz o tem raz na zawsze, jestem większym przyjacielem Taverney’ów, niż Legay’ów i zdaje mi się, iż będę zmuszony uwiadomić barona...
 — Mości książę, nie gub mnie! wypędzą mnie w takim razie natychmiast...
 — Bardzo być może, moje dziecko, gdyż wie już o tem i pani de Noailles także.
 — Wielki Boże!
 — A z panią de Noailles to nie żarty!...
 Nicolina załamała ręce z przerażeniem.
 — Nieszczęście doprawdy — rzekł Richelieu — i co ty poczniesz teraz?
 — Alboż ja wiem; liczę, że książę mi coś dopomoże — odparła z filuterną miną.
 — Coprawda, może mógłbym!...
 — Zatem...
 — Nie chcę.
 — Miejże pan litość nade mną.
 — Że jesteś śliczna, wiem o tem, że piękne twoje oczy, obiecują bardzo wiele, Tb prawda, ale cóż, ja już za stary aby tę mowę rozumieć. Przed dwudziestu, ech! przed dziesięciu jeszcze laty, ukryłbym cię w moim pałacu i basta — ale dzisiaj wyśmianoby się ze mnie.