Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/136

 — Gdzież on jest?
 — Konno przejeżdża przez miasto, które znam wybornie.
 — Cóż to za miasto?
 — Nancy! Nancy! gdzie byłam w klasztorze.
 — Czyś pewna, że to on?
 — O! tak, pochodnie, któremi jest otoczony, oświetlają twarz jego.
 — Pochodnie? — wyrzekł Balsamo zdziwiony — skądże pochodnie?
 — Konno jedzie! konno! przy drzwiczkach złocistej karety.
 — A! — wyrzekł Balsamo, jakgdyby zrozumiał — a któż jest w karecie?
 — Młoda kobieta... O! jaka wspaniała, jaka piękna! jaka czarująca! O! to dziwne, zdaje mi się, że ją już widziałam; nie, nie, omyliłam się, to Nicolina jest do niej podobna.
 — Nicolina podobna jest do tej kobiety tak dumnej, tak majestatycznej, tak pięknej?
 — Tak! tak! ale jak jaśmin do lilji.
 — Co się dzieje w tej chwili w Nancy?
 — Młoda kobieta wychyla się z karety i daje znak Filipowi, ażeby się zbliżył; posłuszny jest, zbliża się, odkrywa głowę z głębokim szacunkiem.
 — Czy możesz słyszeć, co sobie powiedzą?
 — Będę słuchała — wyrzekła Andrea, powstrzymując Balsama ruchem ręki, jakby chciała ażeby żaden szmer nie odrywał jej uwagi.