Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/130

 — Nie.
 — O! to rzecz najgłówniejsza. Kiedy młodej dziewczyny nie śledzi ani ojciec, ani pokojówka, nie potrzebuje się już niczego obawiać, chyba...
 — Nie — odrzekła.
 — Ho! ho! odpowiadasz na myśl moją.
 — Czytam ją.
 — Więc nie kochasz nikogo?
 — Ja? — podchwyciło dziewczę pogardliwie.
 — A tak, ty, bo zdaje mi się, że mogłabyś przecie kogoś, kochać!
 Andrea potrząsnęła głową.
 — Serce moje jest wolne — wyrzekła smutno.
 I taki wyraz niewinności i wstydu dziewiczego upiększył jej rysy, że Balsamo rozpromieniony wyszeptał:
 — Lilja! ideał! jasnowidząca!
 I złożył ręce, jakby na znak radości i podzięki; potem, zwracając się do Andrei:
 — Jeżeli jednak nie kochasz — mówił dalej — bezwątpienia jesteś kochaną.
 — Nie wiem — odpowiedziało dziewczę łagodnie.
 — Jakto? nie wiesz — odparł Balsamo dosyć szorstko. — Poszukaj! kiedy pytam, to chcę mieć odpowiedź.
 I po raz drugi dotknął piersi dziewczęcia pałeczką stalową.