Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1253

 — Ależ, panie, to ohydne! — wrzasnęła obrażona hrabina.
 — Przebacz, pani! jeśli fałszywie zaśpiewałem, ale te schody tak mnie zmęczyły, że ledwie dyszę. Nareszcie jesteśmy.
 Marszałek zadzwonił. Otworzyła im pani Małgorzata, która dotychczas pełniła czynności odźwiernej, kucharki i pokojówki.
 Para nasza wprowadzona została do gabinetu pana Flageot, który w tej chwili dyktował coś swemu dependentowi.
 — A! to pani! Bernardet, podaj krzesło pani hrabinie! Jeśli się nie mylę, mam szczęście oglądać u siebie księcia Richelieu!... krzesło dla pana marszałka!
 — Panie Flageot, jakże tam idzie mój proces? — spytała stara.
 — Właśnie nim się zajmowałem w tej chwili.
 — Jestem panu bardzo wdzięczna.
 — Sprawi to wrażenie w całem mieście.
 — Ostrożnie... ostrożnie...
 — O! nie będziemy ich oszczędzali...
 — Może książę się śpieszy, to ja poczekam...
 — Panie marszałku! — rzekł, Flageot zwracając się do Richelieu’go — przebacz, ale musiałem naprzód zająć się panią...
 — Przebaczam... wogóle, chciałem się tylko dowiedzieć...
 — Zapewne o akta, które pan Rafté mi powierzył?
 — Tak, no i o tym procesie, procesie, proce-