Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1248

 — Broń Boże! żartować w tak smutnych okolicznościach!
 — Czy już nie czas wystąpić?
 — Nie. Może posłać do prezesa d’Aligre?
 — Żeby się prędzej wyśmiewano ze mnie?
 — Dziwna obawa! Toć święty straciłby cierpliwość z panem! Pozwól mi pan lepiej dokończyć mego planu przeciw Anglji, a sam poradź sobie w tej miłej sprawie.
 Richelieu znał napady złego humoru pana Rafté.
 Trzeba mu było ustąpić.
 — Nie znam się na przenośniach, nakreśl lepiej wyraźny plan działania.
 — Słuchaj więc pan.
 — Słucham.
 — Poślij pan zaraz do pana d’Aligre — mówił Rafté ostrym tonem — list księcia d’Aiguillon, przyłączywszy doń i dekret królewski. Poczekamy, musimy się dowiedzieć, co parlament postanowi, nastąpi to natychmiast po odczytaniu naszej posyłki. Potem pojedzie pan do pańskiego plenipotenta, pana Flageot.
 — Do kogo? — spytał Richelieu. Znów ten Flageot! Niech djabli porwą tego twego Flageot! Ja mam mu składać wizytę?
 — Miałem już honor objaśnić pana, że Flageot jest pańskim plenipotentem.
 — Cóż ma jedno do drugiego?
 — Nic prostszego. Ma on, jako pełnomocnik,