Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1121

loniku, który, jak wiadomo, stykał się ze schodami.
 — Zamknę te drzwi, aby państwa zbytecznie nie narażać.
 Dubarry pobladła, zbliżyła się do Richelieu go i wzięła go pod rąkę.
 Balsamo, dotykając prawie drzwi od schodów, zwrócił się w stroną, gdzie przebywała Lorenza i zawołał donośnym głosem po arabsku:
 — Czy słyszysz mnie ukochana? Jeżeli słyszysz, zadzwoń dwa razy.
 Balsamo czekał na odpowiedź, patrząc uważnie na swoich gości, zasłuchanych i oczekujących, tem więcej, że żadne z nich nie zrozumiało słów jego.
 Dzwonek dał się słyszeć po dwakroć.
 Hrabina aż podskoczyła z kanapy, książę ocierał zimny pot z czoła.
 — Skoro mnie słyszysz, podejdź do kominka, naciśnij sprężynę, ukrytą w prawem oku lwa rzeźbionego, a gdy drzwiczki się otworzą, przejdź do mego pokoju, potem zejdź po schodach i stań w pokoju, dotykającym tego w którym się znajdują.
 Za chwilą leciuchny szmer oznajmił hrabiemu, że rozkazy jego zostały spełnione.
 — Jakim pan przemawiasz językiem, panie hrabio? — zapytał Richelieu, zbierając się na odwagę — czy to język kabalistyczny?