Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1104

prawą nakreślił znaki, które Balsamo rozpoznał ze zdziwieniem. Odpowiedział na nie, kładąc palec na czole.
 Wtedy ręka pocztyljona wróciła do piersi i nakreśliła znak prawie niewidoczny, można go bowiem było wziąć poprostu za zapinanie guzika u kamizelki.
 Na ten znak, odpowiedział Balsamo pokazaniem pierścionka na palcu.
 Posłaniec przykląkł wtedy na jedno kolano.
 — Skąd jedziesz? — zapytał Balsamo.
 — Z Rouen, mistrzu.
 — Co robisz?
 — Posłańcem jestem, służę u pani Grammont.
 — Kto cię umieścił u niej?
 — Wola wielkiego Kofty!
 — Jaki rozkaz otrzymałeś, wchodząc do służby?
 — Aby nie mieć tajemnicy dla mistrza.
 — Dokąd jedziesz?
 — Do Wersalu.
 — Co wieziesz?
 — List.
 — Do kogo?
 — Do ministra.
 — Daj.
 Posłaniec podał list, wyjęty ze skórzanej torby, którą miał przewieszoną przez ramię.
 — Czy mam czekać — zapytał.
 — Czekaj.