Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/1034

 — Tego przysłowia... nie darowałaby ci, mój książę, pani de Choiseul.
 — Mówiłem zatem, że pan de Choiseul grał z królem tak szczęśliwie, tak zręcznie...
 — Że go ograł?
 — Przeciwnie, że dał wygrać królowi tysiąc luidorów w pikietę. Król, jak wiadomo, gra bardzo słabo, a zapala się ogromnie.
 — A! ten Choiseul! ten Choiseul! — westchnęła pani Dubarry.
 — A pani de Grammont czy także należała do wczorajszego zebrania?
 Właśnie jest teraz na wyjezdnem.
 — Księżna de Grammont?
 — Tak jest, choć właściwie popełnia niedorzeczność.
 — Jakto?
 — Jest bardzo niezadowolona z tego, że jej nikt nie wypędza i skazuje się sama na wygnanie.
 — Dokąd wyjeżdża?
 — Na prowincję.
 — Aby tam intrygować.
 — Naturalnie. Cóż mogłaby robić innego? Przed wyjazdem chciała pożegnać następczynię i dlatego była wczoraj w Trianon.
 — W wielkiem?
 — Małe jeszcze nieumeblowane.
 — Następczyni, otaczając się ciągle rodziną Choiseul’ów, dowodzi jasno, do jakiego zamierza należeć stronnictwa.