Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/986

 — Najjaśniejszy Panie, nie znam nikogo w Paryżu, oprócz niejakiego Lacosta, którego polecam Waszej królewskiej mości do marynarki.
 — Lacoste?... spytał król, ten zwyczajny intendent?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, ten sam; wołał on podać się do dymisji, niż uczestniczyć w niesprawiedliwości.
 — To dobra rekomendacja, a inni?...
 — Naradzę się, Najjaśniejszy Panie.
 — Czy mogę wiedzieć z kim?...
 — Z Brissot‘em, Gensonnéem, Condorcet‘em, Roedererem...
 — Z całą Żyrondą, jednem słowem.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Niech i tak będzie, zgoda na Żyrondę. Zobaczymy, czy lepiej się wywiąże z zadania, niż Zgromadzenie konstytucyjne i klub Umiarkowanych!...
 — Będę dziś wieczorem na usługi Waszej królewskiej mości, rzekł Dumouriez i skłonił się, aby odejść.
 — Nie, rzekł król, zaczekaj pan jeszcze chwilę, chcę cię skompromitować.
 Gdy tych słów domawiał, ukazała się królowa z księżną Elżbietą, obiedwie z książkami do nabożeństwa.
 — Pani, powiedział król do Marji-Antoniny, oto pan Dumouriez, który się chce poświęcić na usługi nasze, i z którym dziś wieczorem wybieramy skład nowego ministerjum.
 Dumouriez skłonił się, gdy tymczasem królowa z ciekawością przyglądała się małemu człowieczkowi, który miał mieć tyle wpływu na interesa Francji.
 — Panie, powiedziała, czy znasz doktora Gilberta?
 — Nie, Najjaśniejsza Pani, odrzekł Dumouriez.
 — Staraj się z nim zapoznać.
 — Czy mogę wiedzieć powód, dla którego królowa mi go poleca?
 — Jako nieomylnego proroka. Trzy miesiące temu przepowiedział mi, że pan będziesz następcą pana de Narbonne.
 W tej chwili otworzono drzwi od gabinetu królewskiego.