Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/958

 Lescuyer nie miał czasu na pisanie, zresztą jego usprawiedliwienie nie byłoby czytanem; tłum był za wielki.
 Pośród tego tłumu, Lescuyer spostrzegł za ołtarzem małe drzwiczki; gdyby mógł się do nich dostać, byłby może ocalonym!...
 Rzucił się ku nim w chwili, gdy się tego najmniej spodziewano.
 Mordercy stanęli zdziwieni. Nagle u stóp ołtarza robotnik z fabryki jedwabiów tak silnie uderzył nieszczęśliwego zbiega kijem w głowę, że kij się roztrzaskał, a Lescuyer ogłuszony padł, jak wół pod obuchem i potoczył się tam właśnie, gdzie sobie życzono — do stóp ołtarza.
 Gdy kobiety aby ukarać usta, które wyrzekły bluźnierstwo rewolucyjne: „Niech żyje wolność“, krajały mu usta w płaty, — mężczyźni wyskakiwali na jego brzuchu, miażdżąc go, jak świętego Stefana kamieniami.
 Lescuyer wołał zakrwawionemi usty:
 — Przez litość bracia moi!... w imię ludzkości siostry moje!... zabijcie mnie!...
 Żądał biedak za wiele.
 Musiał wycierpieć wszystkie męki konania!..
 Oto jakie to wieści przychodziły do Zgromadzenia prawodawczego w odpowiedzi na filantropijną mowę Faucheta.
 Prawda, że na trzeci dzień nadeszła znów inna wiadomość.
 Duprat i Jourdan zawiadomieni zostali o tem, co się działo, lecz gdzie szukać ludzi swych rozproszonych?...
 Duprat powziął myśl, iżby uderzyć na gwałt w sławny dzwon srebrny, który odzywał się tylko w dwóch wypadkach: przy wyborze oraz przy śmierci papieża.
 Wydawał on dźwięk dziwny, tajemniczy...
 Dźwęk ten wywarł podwójne wrażenie, zmroził serca papistów a dodał odwagi rewolucjonistom.
 Na dźwięk tajemniczego dzwonu, wieśniacy wyszli z miasta i uciekli w kierunku swych mieszkań.
 Jourdan na wezwanie srebrnego dzwonu, zebrał prawie