Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/77

 — Uśnij!... — rzekł Gilbert — ale śpiąca patrz sercem.
 — Śpię!... powiedziała Andrea.
 — Czy mam użyć całej siły woli, zapytał Gilbert, czy usposobioną jesteś odpowiadać dobrowolnie?...
 — Czy będziesz jeszcze mówił dziecku mojemu, że nie jestem jego matką?...
 — Zobaczę... czy kochasz go?...
 — O!... on pyta, czy go kocham, to dziecię wnętrzności moich!... O!... tak, kocham go, kocham gorąco.
 — Więc jesteś jego matką, jak ja jego ojcem, sikoro go kochasz, jak ja?...
 — A!... — odezwała się Andrea z westchnieniem ulgi.
 — Będziesz więc odpowiadać dobrowolnie?...
 — Czy pozwolisz mi zobaczyć się z nim, jak go wynajdziesz?...
 — Powiedziałem, że jesteś jego matką tak jak ja ojcem... Ponieważ kochasz swoje dziecko, więc je zobaczysz.
 — Dziękuję, rzekła Andrea z niewymownym wyrazem radości, klaskając w ręce. — Teraz pytaj, widzę... Tylko...
 — Co?...
 — Idź za nim od samego wyjścia stąd, ażebym pewniejszą była, że śladu jego nie stracę.
 — Dobrze. Gdzie cię widział?..
 — W salonie zielonym.
 — Którędy szedł za tobą?...
 — Przez korytarze.
 — Gdzie cię dogonił?...
 — Przy wsiadaniu do powozu.
 — Dokąd go zaprowadziłaś?...
 — Do salonu... obok.
 — Gdzie siedział?..
 — Przy mnie, na kanapie.
 — Czy długo?...
 — Z pół godziny.
 — Dlaczego odszedł od ciebie?...
 — Ponieważ dał się słyszeć turkot powozu.
 — Kto był w tym powozie?...
 Andrea się zawahała.
 — Kto był w tym powozie?... — powtórzył Gilbert tonem mocniejszym i z większą siłą woli.
 — Hrabia de Charny.