Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/635

się wokoło nich działo, że król i królowa zostali zatrzymani w Varennes; że szło o to, aby ich oswobodzić lub umrzeć.
 Przemowa była krótka, ale gorąca i zdawała się wywierać na huzarach żywe wrażenie. Der Konig!.. die Kónigin!... powtarzali ze zdzwieniem.
 Pan de Choiseul nie pozwolił im ochłonąć, z szablą w ręku poszedł z nimi do domu przed którym straż stała i gdzie król był więźniem.
 Tam, nie zważając na obelgi gwardji narodowej, postawił na pikiecie dwóch żołnierzy, i już miał wejść do mieszkania, gdy uczuł czyjąś rękę na ramieniu.
 Obrócił się prędko i ujrzał hrabiego Karola de Damis, którego poznał głos, odpowiadający na „kto idzie“ gwardji narodowej.
 Może pan de Choiseul liczył trochę na tę pomoc.
 — A!... to pan!... — rzekł. — Czy masz ze sobą wojsko?...
 — Jestem sam, lub prawie sam — odparł pan de Damas.
 — Jakim sposobem?...
 — Pułk odmówił mi posłuszeństwa; ledwie sześciu ludzi jest ze mną.
 — To nieszczęście; ale mniejsza z tem, mam czterdziestu huzarów, zobaczymy, co z nimi da się zrobić.
 Król przyjmował deputację gminy, z panem Sausse na czele.
 Deputacja ta mówiła Ludwikowi XVI:
 — Ponieważ już niema wątpliwości, że Varennes ma szczęście posiadać króla, mieszkańcy przychodzą pytać o rozkazy.
 — Rozkazy?... — powtórzył król. — Niech będą gotowe powozy, abym mógł jechać dalej.
 Niewiadomo, coby na to pytanie odpowiedziała municypalność, kiedy usłyszano tentent koni pana de Choiseul, i ujrzano przez szyby huzarów na placu.
 Królowa zadrżała, promień radości błysnął w jej oczach.
 — Jesteśmy ocaleni!... — szepnęła do ucha pani Elżbiety.
 — Dałby Bóg!.., — odpowiedzała święta niewiasta, która zdawała wszystko na Boga, dobre i złe, nadzieję i rozpacz.