Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/630

 — Nie mówię tego — odparł — ale uważałby, żem źle zrobił, oddając je panu.
 — A! — rzekł Leonard — a! do djabła!... nie rozpatrywałem kwestji z tej strony! Odmawiasz mi więc koni, panie kawalerze.
 — Stanowczo.
 Leonard westchnął.
 — Ale przynajmniej — rzekł — zajmiesz się, aby mi je dano gdzieindziej?
 — A! co do tego, kochany panie Leonardzie — powiedział pan de Bouillé — jak najchętniej.
 W rzeczy samej Leonard był kłopotliwym gościem; nietylko mówił głośno, ale jeszcze dziwacznie gestykulował, co razem z jego płaszczem i kapeluszem, śmiesznym go czyniło.
 Pan de Bouillé więc śpieszył się go pozbyć.
 Poprosił gospodarza hotelu pod Wielkim-Monarchą, aby postarał się o konie któreby dowiozły podróżnego do Dun, i rzucił Leonarda na los szczęścia.
 Następnie dwaj oficerowie udali się do miasta, wyszli na drogę, do Paryża wiodącą, lecz nic nie widzieli, ani słyszeli; zaczynając z kolei wierzyć, że król, który o dziesięć godzin blisko się spóźnił, nie przybędzie, wrócili do hotelu.
 O jedenastej Leonard odjechał.
 Zaniepokojeni tem, co im Leonard opowiadał wysłali ordynansa do pana de Damas; ten ordynans spotkał powozy na drodze z Clermont.
 Dwaj oficerowie czekali do północy.
 O północy rzucili się ubrani na łóżka.
 O w pół do pierwszej, zbudziły ich krzyki i dzwonienie na gwałt.
 Wyjrzeli oknem, a zobaczywszy całe miasto w ruchu, ludzi, niosących broń rozmaitą, pobiegli do stajni i na wszelki przypadek, konie za miasto wyprowadzić kazali, aby król mógł je tam zastać.
 Potem wrócili po własne konie, które w to samo miejsce zaprowadzili.
 Ale te chodzenia wzbudziły podejrzenie, i aby wyjść z ho-