Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/621

do pani de Tourzel — bądź tak dobrą, poszukaj pani paszportu i oddaj go tym panom.
 Pani de Tourzel pojęła, co król chciał wyrazić, mówiąc:
 — Bądź pani łaskawa poszukać paszportu.
 Zaczęła szukać w rzeczy samej, ale tam gdzie go nie było.
 — Ej — rzekł głos jakiś groźny i niecierpliwy — widzicie, że wcale nie mają paszportu!
 — Owszem, panowie — powiedziała królowa — mamy go; ale, nie wiedząc, że go żądać będą, pani baronowa Korff gdzieś go zarzuciła.
 Wycie jakieś ozwało się w tłumie, dowodzące, że nie da się omamić.
 — Oto rzecz najprostsza — rzekł Sausse — pocztyljoni! wieźcie powóz do mojego sklepu; tam ci państwo wysiądą i wszystko się wyjaśni. Pocztyljoni, naprzód! Panowie gwardja narodowa, eskortujcie powóz.
 Zakrawało to zbyt na rozkaz, aby się ktokolwiek próbował opierać.
 Żresztą dzwoniono ciągle na gwałt, bito w bęben, a tłum, otaczający powóz, wzrastał z każdą chwilą.
 Powóz ruszył.
 — O! pan de Damas! pan de Damas! — szepnął król — niechajby przybył, zanim do tego przeklętego domu dojedziemy.
 Królowa nic nie mówiła; myślała o Charnym, tłumiła westchnienia i powstrzymywała łzy.
 Przybyli do sklepu pana Sausse, nic o panu de Damas nie słysząc.
 Co się stało z nim? co przeszkadzało szlachicowi, którego poświęcenie znano, wypełnić rozkazy króla?
 Powiemy to w dwóch słowach, aby raz wyszedł na jaw każdy ciemny punkt tej strasznej historji.
 Pan de Dames miał wraz z wojskiem udać się za królem.
 W tejże chwili, gdy wyjmował z biurka pieniądze i papiery, których ani z sobą wziąć, ani tu zostawić nie chciał,