Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/590

 W samej rzeczy Drouet stał na progu kuchni podczas tej rozmowy. Pan Dandois odchodzi.
 W tej chwili słychać trzaskanie z bicza i powóz króla zajeżdża przed pocztą.
 Ujrzał go Jan Drouet, który na powóz patrzy uważnie; rok temu był na federacji; widział króla i, zdaje się, że go poznaje. Tegoż dnia odebrał znaczną sumą pieniędzy w asygnatach; badał je po kolei każdy z portretem króla, czy nie są fałszywe, a wizerunek ten tak utkwił mu w pamięci, że zdaje się wołać: „Ten człowiek, który stoi przed tobą, to król!“ Wyciąga z kieszeni asygnatę, porównywa oryginał z portretem i szepce:
 — Z pewnością to on!
 Izydor zauważył to.
 — Króla poznano! — rzecze do brata — przyśpiesz odjazd i uważaj na tego czarnego chłopca... To syn pocztmistrza, on poznał króla. Nazywa się Jan-Baptysta Drouet.
 — Dobrze! — rzekł Olivier — będę czuwał, jedź!
 — Izydor pędzi galopem, ażeby zamówić konia w Clermont.
 Hrabia nie stracił z oczu Droueta, Drouet nie poruszył się nawet: tylko szepnął coś chłopcu stajennemu.
 Charny zbliżył się do niego.
 — Panie — odzywa się — czy nie zamówiono konia dla mnie?
 — Owszem, panie — mówi Drouet; — ale niema już konia.
 — Jakto! niema już konia! — rzecze hrabia; — a cóż to za jeden ten, któż go w podwórzu siodła?
 — To mój!
 Nalegać, znaczyłoby zbudzić podejrzenia; próbować wziąć przemocą, byłoby to wszystko zepsuć. Charny, zresztą znalazł inny sposób, który wszystko mógł pogodzić.
 Idzie do pana Dandois.
 — Pst!... — rzecze — to ja, hrabia de Charny... Niema już dla mnie konia na poczcie; każ pan zsiąść z konia jednemu z dragonów! muszę jechać za królem i królową!... Sam tylko wiem, gdzie jest pan de Choiseul; jeżeli nie pojadę, król zostanie w Varennes.
 — Hiabio powiada pan Dandoins — dam ci jednego z moich koni.