Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/580

bywać z granicy, zamiast o dwie mile stąd i wyjechać od miesiąca, zamiast od dwóch godzin.
 — Prawda... odrzekli gwardziści.
 — Wiec widziałeś króla przed dwiema godzinami? ciągnął pytający.
 — Tak jest.
 — I mówiłeś z nim?!
 — Mówiłem.
 — Cóż robił dwie godziny temu?
 — Czekał tylko na wyjście generała Lafayetta, żeby się położyć.
 — Znasz wiec hasło?
 — Bezwątpienia; generał, wiedząc, że mam wrócić około pierwszej lub drugiej zrana, dał mi je, abym się nie spóźnił.
 — A hasło?
 — Paryż i Poitiers.
 — Prawda... rzekli gwardziści, to samo. Szczęśliwego powrotu, kolego, i powiedz królowi, żeś nas zastał czuwających u drzwi zamku, aby nie uciekł.
 I usunęli się przed jeźdźcem.
 — Nie zapomnę!... odparł tenże.
 I ukłuwszy konia ostrogą, puścił się w bramę, gdzie zniknął.
 — Gdybyśmy też poczekali, aż wyjedzie z Tuileries, żeby się dowiedzieć, czy widział króla? — rzekł jeden z gwardzistów.
 — Ale jeśli mieszka w Tuileries — powiedział drugi będziemy czekać do jutra?
 — To prawda — odparł pierwszy — a ponieważ król śpi Lafayette zasypia, idźmy spać i my z kolei, i niech żyje naród!
 Trzydziestu patrjotów powtórzyła okrzyk: „Niech żyje naród!“ i poszli spać szczęśliwi i dumni, bo z samych ust Lafayetta dowiedzieli się, że niema obawy, aby król opuścił Paryż.