Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/568

 Pani de Tourzel, której obecność na korytarzu o tej porze nadzwyczajna nie była, obeszła wkoło apartament pana do Villequier.
 Czekano bez najmniejszego poruszenia, każdy wstrzymał oddech.
 Im większa była cisza, tem łatwiej rozpoznano, że w korytarzu było kilka osób.
 Pani de Tourzel wróciła; poznała pana de Gouvion i kilku oficerów w mundurach.
 Niepodobna było wyjść drzwiami tego mieszkania, gdyby innego wyjścia nie miało.
 Ciemność panowała dokoła.
 Pani Elżbieta poszła ze zgaszoną świecą i zapaliła ją u lampki nocnej, która stała w pokoju królewny.
 Następnie garstka uciekających poczęła szukać innego wyjścia.
 Stracono kwadrans czasu, aż nareszcie jakieś schodki zdawały się prowadzić do opuszczonego pokoju w antresoli. Był to pokój lokaja pana de Villequier, a drzwi prowadziły na schody służbowe.
 Drzwi były zamknięte i żaden z kluczy do nich się nie nadawał.
 Wicehrabia de Charny próbował otworzyć je nożem myśliwskim, ale zamek oparł się.
 Wtedy król wziąwszy świecę, i wszystkich zostawiając w ciemności, udał się do sypialni, stamtąd tajemnemi schodami do kuźni, a wziąwszy całe kółko rozmaitych haczyków, zszedł na dół.
 Nim połączył się z pełną obawy garstką towarzyszy, wybrał już haczyk odpowiedni.
 Haczyk uchwycił zamek i za trzecim razem przekręcił, drzwi ustąpiły. Wszyscy odetchnęli.
 Ludwik XVI z tryumfem odwrócił się do królowej.
 — Cóż Najjaśniejsza Pani? — rzekł.
 — Tak, panie — rzekła śmiejąc się królowa — prawda, że dobrze być ślusarzem; ale mówię, że nieźle czasami być i królem.