Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/561

 — Powtórzę co do słowa księciu panu.
 — Mów, słucham cię.
 — Zawołała, mnie blisko trzy kwadranse temu.
 — Dobrze.
 — I powiedziała mi pocichu...
 — Jej królewska mość nie była wiec sama?
 — Nie, mości książę, król we framudze okna rozmawiał z panią Elżbietą; delfin z królewną bawili się; królowa zaś była o kominek oparta...
 — Mów dalej, Leonardzie, mów dalej.
 — Królowa więc rzekła mi pocichu:
 — Leonardzie, mogę liczyć na ciebie?
 — O! Najjaśniejsza Pani — odparłem — rozporządzaj mną; Wasza królewska mość wie, że oddany jej jestem duszą i ciałem.
 — Weź te brylanty i włóż je do kieszeni, a list ten zanieś na ulice d‘Artois do księcia de Choiseul, i oddaj tylko jemu samemu; jeżeli go nie zastaniesz, będzie u księżnej de Grammont.
 — A kiedy się oddalałem. Jej królewska mość przywołała mnie:
 — Aby cie nie poznano, włóż wielki kapelusz i szeroka opończę, kochany Leonardzie — dodała — a nadewszystko słuchaj de Choiseul, jak mnie samej.
 — Wtedy wróciłem do siebie, wziąłem ubranie i kapelusz mego brata, i oto jestem.
 — A wiec — rzekł pan de Choiseul — królowa kazała ci słuchać mnie, jakby jej samej?
 — To są dostojne wyrazy Jej królewskiej mości, mości książę.
 — Bardzo dobrze, że pamiętasz jej ustne zalecenie, w każdym razie jest i piśmienne, a ponieważ list ten muszę spalić, przeczytaj.
 I pan de Choiseul wskazał na koniec listu, a Leonard głośno przeczytał: „Kazałam memu fryzjerowi Leonardowi, słuchać pana. jakby mnie samej. Rozkaz ten ponawiam“.