Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/534

 — Tak, Najjaśniejszy Panie, i mojem zdaniem konie do przeprzężenia czekać będą za miastem od strony Dun.
 — Na czem opierasz pan ten projekt?
 — Najjaśniejszy Panie, na samem położeniu miasta.
 — Objaśnij mi to położenie, hrabio.
 — Rzecz łatwa. Najjaśniejszy Panie. Przejeżdżałem kilka razy przez Varennes, od czasu wyjazdu z Paryża i kilka godzin tam przepędziłem. Varennes jest małem miasteczkiem, z szesnasto-tysięczną ludnością, złożone z dwóch części niższego i wyższego miasta, przedzielonych rzeka Aire i mostem. Niech Wasza królewska mość spojrzy tu na mapę... tu. Najjaśniejszy Panie, koło lasów Argonne, na samym skraju...
 — O! widzą — rzekł król — droga skręca się ogromnie w lewie, prowadząc do Clermont.
 — Tak jest. Najjaśniejszy Panie.
 — Ale nie tłomaczy mi to dlaczego mamy zmienić konie za miastem?
 — Zaraz to wytłomacze, Najjaśniejszy Panie. Mostu, łączącego obie części, strzeże wieża wznosząca się na ponurem, ciemnem i wąskiem sklepieniu. Tam najmniejsza przeszkoda zamknęłaby wejście; lepiej wiec, żeby przebiec tam końmi wprawionemi do biegu a wziętemi z Clermontu, niż przeprzęgać je o pięć kroków przed mostem; gdyby król był przypadkiem poznany, na dany znak czterech ludzi wzbroni przejazdu.
 — Dobrze — rzekł król — zresztą, w razie wahania i ty tam będziesz, hrabio.
 — Będzie to dla mnie obowiązkiem i zaszczytem, jeżeli król uzna mnie godnym...
 Król wyciągnął znów rękę do Oliviera.
 — Więc pan de Bouille wyznaczył już drogę i ludzi?
 — Już, Najjaśniejszy Panie, i czeka tylko zezwolenia Waszej królewskiej mości.
 — Czy dał panu jaką notę w tym przedmiocie?
 Charny wyjął z kieszeni papier złożony, który, skłoniwszy się, oddał królowi.
 Król rozwinął i czytał: