Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/366

 — Kochany panie Ludwiku — rzekła Katarzyna — list, który otrzymałam dzisiaj, nie będzie zapewne ostatnim.
 — Wiec chcesz, panno Katarzyno, ażebym chodził i po następne?...
 — Ponieważ byłeś ijuż tak dobrym...
 — Wiec mam pozostać nim i nadal?...
 — Tak.
 — I owszem.
 — Pojmuiesz; że ja pod nadzorem ojca, nie będę mogła chodzie do miasta.
 — O! ależ trzeba pannie Katarzynie wiedzieć, że on i mnie pilnuje trochę; widziałem to po jego oczach.
 — Tak; ale ciebie pilnować nie będzie aż w Haramoncie, możemy umówić się o miejsce, w którem będziesz składał listy.
 — Bardzo dobrze! — odpowiedział Pitoux — naprzykład ta wielka wierzba, wydrążona, nieopodal od miejsca, gdzie pannę znalazłem zemdlona?
 — Dobrze — odrzekła Katarzyna — to niedaleko od folwarku, a dość daleko od okien. Więc staje na tem, że listy tam będą składane.
 — Dobrze, panno Katarzyno.
 — Tylko będziesz uważał, ażeby cie nikt nie zobaczył.
 — Spytaj gajowych z Longpre, z Taille-Fontaine i z Montaigu czy mnie widzieli, chociaż im zdmuchiwałem tuzinami króliki!... Ale ty... ty, panno Katarzyno, jakże zrobisz, ażeby dostać się do tych listów?
 — Ja?... O! ja — rzekła Katarzyna z uśmiechem pełnym nadziei i woli — ja postaram się wyzdrowieć bardzo prędko!
 Pitoux wydał najcięższe z dotychczasowych westchnień.
 W tej chwili drzwi się otworzyły i wszedł doktór Raynal.