Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/314

wietrzu przeszedł, jakby podmuch straszliwy, jakby podmuch zemsty.
 Oskarżony nie mylił się co do tego. Spojrzał naokoło: wszystkie twarze lśniły nienawiścią, wszystkie pieści groziły; czułeś, że potrzeba było ofiary temu ludowi, z którego rąk wydarto Augearda i Bezenvala i który codziennie wolał wielkim głosem, ażeby powieszono, przynajmniej in effige, księcia Lambesq.
 W pośród tych wszystkich twarzy rozdrażnionych, w pośród tych wszystkich spojrzeń rozognionych, oskarżony poznał spokojną twarz i oko sympatyczne swego nocnego gościa.
 Pozdrowił go gestem nieznacznym i dalej odbywał swój przegląd.
 — Niech oskarżony gotów będzie do odpowiedzi — wyrzekł przewodniczący.
 Favras się skłonił.
 — Jestem na wasze rozkazy, panie prezesie — rzekł.
 Wtedy rozpoczęło się drugie badanie, któremu oskarżony poddał się z równym spokojem, jak pierwszemu.
 Potem nastąpiło przesłuchanie świadków potępiających.
 — Favras, który odmówił ucieczki dla uratowania życia, chciał się bronić przez dyskusje: wskazał wiec czternastu świadków na swą obronę.
 Po przesłuchaniu wiec świadków potępiających, spodziewał się ujrzeć swoich, gdy naraz przewodniczący wyrzekł:
 — Panowie, rozprawy zostają zamknięte.
 — Przepraszam — odezwał się Favras, ze swą zwykłą uprzejmością — zapominacie o jednej rzeczy, wprawdzie małoważnej: zapominacie o przesłuchaniu czternastu świadków, powołanych na moje żądanie.
 — Sąd — odparł przewodniczący — postanowił, że nie będą przesłuchani.
 Coś jakby chmura przeszła po czole oskarżonego, a potem iskra trysła mu z oczu.
 — Myślałem, że mnie sądzi Chatelot paryski — rzekł — omyliłem się: sądzi mnie, zdaje się inkwizycja hiszpańska.