Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/276

ROZDZIAŁ XLII.

CO KRÓLOWA WIDZIAŁA W KARAFCE, PRZED DWUDZIESTU LATY W ZAMKU TAVERNEY.

 Wstając od stołu gry, król skierował się ku grupie młodzieży, której wesołe śmiechy zwróciły jego uwagę wprzód jeszcze, nim wszedł do salonu.
 Za jego zbliżeniem, nastąpiło głębokie milczenie.
 — I cóż, panowie — zapytał — czyż król jest tak nieszczęśliwym, że smutek wiedzie za sobą?
 — Najjaśniejszy Panie.. — wyrzekło zcicha kilku z młodzieży.
 — Wesołość była wielka i śmiechy głośne, kiedyśmy tu wchodzili z królową.
 — Najjaśniejszy Panie — odezwał się pan Lameth, — szacunek...
 — Mój kochany Karolu — odrzekł król — kiedy wychodziłeś z pensji co niedziela i co czwartek, a ja cię sprowadzałem na rekreację do Wersalu, czy wtedy wstrzymywałeś się od śmiechu dlatego, że ja tam byłem? Powiedziałem przed chwilą: „biada królom, przed którymi ludzie śmiać się obawiają!“ Teraz powiadam: „Szczęśliwi królowie, przed którymi ludzie się śmieją“.
 — Najjaśniejszy Panie, podjął pan de Castries, — przedmiot, który nas rozweselał nie wyda się może jednym z najkomiczniejszych Waszej królewskiej mości.
 — O czemżeście mówili panowie?
 — Najjaśniejszy panie, — rzekł Suleau podchodząc, — wydaję winnego w ręce Waszej królewskiej mości.
 — Aha! to ty, panie Suleau. Czytałem twój ostatni numer Aktów Apostolskich. Ostrożnie! ostrożnie!