Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1263

ruchem tym wskazywał, że audiencja jest skończona. Ministrowie i ich asysta odeszli.
 — Clery — powiedział król do swego kamerdynera, który, czując, że kolana uginają się pod nim, o mur się oparł — każ mi podać obiad.
 Clery poszedł do jadalnego pokoju, aby wypełnić rozkaz; zastał tam dwóch municypalistów i ci przeczytali mu rozkaz, wzbraniający królowi używać noża i widelca. Jeden tylko nóż miał być powierzony Cleremu do pokrajania mięsa swemu panu i to w obecności dwóch komisarzów.
 Roakaz ten powtórzono królowi, ponieważ Clery nie chciał się podjąć tego.
 Król rozłamał chleb i pokrajał mięso łyżką; przeciwko swemu zwyczajowi jadł niewiele; obiad trwał zaledwie kuka minut.
 O szóstej zameldowano ministra sprawiedliwości.
 Król podniósł się na jego przyjęcie.
 — Panie — powiedział Garat — oddałem wasz list Konwencji, a ta poleciła mi dać wam następującą odpowiedź:
 „Dozwala się Ludwikowi Kapetowi dobrać sobie duchownego, jakiego wyznania zechce, oraz widzieć się z rodziną bez świadków.
 „Naród, zawsze wspaniałomyślny i sprawiedliwy, zajmie się losem jego rodziny.
 „Przyznanem będzie oficjalistom jego domu, należne im wynagrodzenie.
 „Konwencja narodowa przeszła do porządku dziennego, co do zwłoki“.
 Król skinął głową, a minister odszedł.
 — Obywatelu ministrze — zapytali Garata municypalni, będący na służbie — w jaki sposób Ludwik Kapet będzie mógł widzieć się z rodziną?
 — Ależ na osobności — odpowiedział Garat.
 — Niepodobna! z rozkazu Gminy nie możemy stracić go z oczu ani we dnie, ani w nocy.