Strona:PL Dumas - Hrabina Charny.djvu/1183

ciągnął dalej Maillard — powiedz mi z ręką na sumieniu, jak prędko działać zacznie twoje lekarstwo?
 — Nie prędzej, jak po dwóch godzinach.
 — Tego mi tylko potrzeba.
 — Tak cię Beausire interesuje?
 — O! bardzo, i to tak bardzo, że z obawy, aby go źle nie pielęgnowano, pójdę poszukać dla niego...
 — Czego?...
 — Dwóch dozorców! Dowidzenia, mój drogi.
 Maillard wyszedłszy ze sklepu aptekarskiego na twarzy miał złowrogi uśmiech, jedyny jaki się u niego zjawiał i skierował się znów do Tuileries.
 Pitoux był nieobecny; przypominamy sobie, że w ogrodzie podążył za hrabiną Charny, ale podczas jego nieobecności Maillard zastał na stanowisku Maniqueta i Telliera.
 Obadwaj go poznali.
 — A! to pan Maillard? — zapytał Maniquet, — cóż, dogoniłeś go pan?..
 — Nie, — rzekł Maillard. — ale jestem na jego tropie.
 Tu skinął na porucznika i na podporucznika, ażeby się doń zbliżyli.
 — Wybierzcie mi ze swego oddziału dwóch ludzi pewnych.
 Maniquet, zwracając się do warty, zawołał:
 — Niech tu przyjdzie dwóch na ochotnika.
 — Dwunastu ludzi się podniosło.
 — No, ty, Boulangerze, — rzekł Maniquet — chodź tu!
 Jeden z ludzi zbliżył się.
 — I ty, Molizarze.
 Drugi zajął miejsce przy pierwszym.
 — Może więcej chcesz, panie Maillard? — zapytał Tellier.
 — Nie, ci mi wystarczą. Chodźcie, moje zuchy!
 Obaj ochotnicy poszli za Maillardem. Zaprowadził ich na ulicę Żydowską i zatrzymał się przed bramą pod numerem 6.