Strona:PL Dumas - Hiszpania i Afryka.djvu/271

 — A kiedy pomyślę że to ja właśnie jestem tego przyczyną, rzekł Giraud.
 — Jak to, ty?
 — Głowa moja leżała na jego piersiach.
 — A przytém noga Don Riego leżała na mojéj szyi, rzekł Maquet.
 — Ale jakże przyszło do tego?
 — Och! bardzo prędko. Gawędziliśmy o wojnie i o miłości, jak powiada Annibal de Coconnas. Desbarolles drzemał, Don Riego chrapał. Przysunąłem się bardzo lekko żeby przycisnąć nos Desbarollowi, gdy w tém powóz przechylać się zaczął.
 — No! zdaje mi się że przewrócimy się, rzekł Boulanger. — Zdaje mi się że przewracamy się, dodał Maquet. — Zdaje mi się że przewróciliśmy się, rzekłem.
 W rzeczy saméj, powóz powoli położył się na boku.
 Nagle, jak gdyby źle mu było w tém położeniu, przewrócił się; ziemia ustępować zaczęła pod nami.
 Teraz zmieniła się postać rzeczy; byliśmy głową na dół, a nogami w górę, szarpiąc się pośród kordelasów i karabinów. Maquet podemną, ja na Maquet, Don Riego na mnie.
 Wszystko było poprzekładane Boulangerem i Desbarollem.