Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/619

był, niż jego stojący towarzysz, na twarz jego zatem padało światło latarni; Parry przyjrzał mu się dokładnie.
 Człowiek wpatrzył się w niego bystro i położył palec na ustach.
 Barry cofnął się zdumiony.
 — Dobrze, dobrze — odparł robotnik wyborną angielszczyzną, idź i powiedz królowi, że jeżeli źle będzie spał tej nocy, na przyszłą zato wyśpi się doskonale.
 Cierpka ta odpowiedź, wzięta dosłownie, przerażające miała znaczenie; przez pracujących obok i na niższem piętrze robotników przyjęta została wybuchem okrutnej wesołości.
 Parry odszedł, sądząc, że we śnie jakimś się znajduje.
 Karol czekał z niecierpliwością na jego powrót.
 Gdy wchodził, warta czuwająca u drzwi ciekawie zaglądała co król porabia.
 Leżał on ma łożu wsparty na łokciu.
 Parry zamknął drzwi i podchodząc ku niemu z twarzą promieniejącą szczęściem:
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł przyciszonym głosem — czy wiesz, kto są ci robotnicy, co czynią tyle hałasu?
 — Nie wiem — rzekł król, smutnie potrząsając głową skąd chcesz bym wiedział o tem? czyż ja znam tych ludzi?
 — Najjaśniejszy Panie — ciszej jeszcze mówił Parry, pochylając się nad łóżkiem swego pana — to hrabia de la Fére i jego towarzysz.
 — Ci co szafot stawiają dla mnie?... — zdziwiony rzekł król.
 — Tak, a stawiając go, wiercą w murze otwór.
 — Cicho!... — odezwał się król, z przerażeniem patrząc dokoła. Widziałeś ich?
 — Mówiłem, z nimi.
 Król złożył dłonie i oczy wzniósł do nieba.
 Nie omylił się Parry, poznając Athosa.
 On to istotnie z pomocą Porthosa wydrążał dziurę, w której umocowana być miała belka poprzeczna.
 Otwór ten miał łączność z rodzajem antresoli znajdującej się tuż pud podłogą pokoju królewskiego. Raz się tam dostawszy, można było z pomocą lewara i silnych ramion, a to należało do Porthosa, wyważyć jedną taflę posadzki; król przesunąłby się przez ten otwór, i schronił wraz