Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/542

daunt skierował się ku pagórkowi, skąd Cromwell przypatrywał się bitwie i gdzie kazał sobie postawić namiot. Cromwell nakazał, ażeby nikogo doń nie wpuszczano; ale szyldwach znał Mordaunta, jako jednego z najbliższych powierników generała, i pomyślał, że ten zakaz nie dotyczy młodzieńca.
 Mordaunt uchylił więc płótno namiotu i zobaczył Cromwella, siedzącego przed stołem, z głową ukrytą w dłoniach; siedział, odwrócony doń tyłem. Mordaunt pozostał przy drzwiach namiotu.
 Wreszcie, po upływie chwili, Cromwell podniósł zafrasowane czoło i, jakby poczuł, że ktoś jest w namiocie, obrócił zwolna głowę.
 — Powiedziałem, że chcę być sam... — zawołał, widząc młodzieńca.
 — Myślałem, że ten zakaz mnie nie dotyczy, panie — wyrzekł Mordaunt — jednak, jeżeli rozkażesz, gotów jestem wyjść.
 — A!... to ty, Mordauncie!... — rzekł Cromwell, jakby siłą woli zdejmując zasłonę, zakrywającą mu oczy — skoroś to ty, to dobrze, zostań.
 — Przynoszę panu powinszowanie.
 — Powinszowanie?... a to czego?...
 — Wzięcia do niewoli Karola Stuarta... Teraz pan jesteś władcą Anglji.
 — Byłem tak samo nim przed dwiema godzinami — wyrzekł Cromwell — a nawet więcej.
 — Jakto, generale?...
 — Anglja potrzebowała mnie, ażeby pochwycić tyrana, teraz tyran jest już ujęty. Czyś go widział?...
 — Tak, panie — odrzekł Mordaunt.
 — Jaką ma minę?...
 Mordaunt zawahał się, ale prawda przemocą wydobywała mu się z ust.
 — Spokojny jest, zachowuje się z godnością — odrzekł.
 — Co powiedział?...
 — Kilka słów pożegnania z przyjaciółmi.
 — Z przyjaciółmi!... — mruknął Cromwell — więc on ma jeszcze przyjaciół?...
 Poczem głośno dodał:
 — Czy się bronił?...
 — Nie, panie, opuszczony został przez wszystkich,