Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/455

 — Niech będzie cierpliwy, — rzekła — ja także jestem cierpliwa.
 Dumna kobieta powiedziała to takim głosem, że marszałek ukłonił się tylko w milczeniu i wyszedł.
 D‘Artagnan zwrócił się do Porthosa:
 — Jak się to skończy? — zapytał.
 — Zobaczymy niedługo, — odparł Porthos obojętnie.
 Nareszcie otworzono podwoje, ukazał się marszałek, a za nim koadjutor.
 — Najjaśniejsza pani, oto jest pan Gondy, który śpieszy na rozkaz Waszej Królewskiej Mości.
 Królowa postąpiła kilka kroków na spotkanie prałata i zatrzymała się zimna i surowa, z pogardliwym wyrazem na ustach.
 Gondy skłonił się z wielkiem uszanowaniem.
 — Czekam, panie, — odezwała się Anna, — co mi powiecie o tem zaburzeniu?
 — Że to już nie zaburzenie, pani, — odparł koadjutor, — to bunt prawdziwy.
 — Buntem nazywają to ci, którzy przypuszczają, że lud mój jest w stanie się buntować! — zawołała Anna, nie mogąc ukryć przed koadjutorem, że jego uważa niejako za głównego sprawcę rozruchów. — Sami oni buntują lud ciemny; lecz poczekajcie, panowie, władza królewska położy koniec nieporządkom!...
 — Czy po to miałem zaszczyt być przywołany przed oblicze Waszej Królewskiej Mości, — odparł Gondy chłodno, — abym to usłyszał?
 — O nie... nie... kochany koadjutorze, — przerwał Mazarini, — królowa wezwała cię, byś dał radę dobrą w tych smutnych okolicznościach.
 — Czy naprawdę? — zapytał Gondy, udając zdziwienie, — Jej Królewska Maść przyzwała mnie na naradę?
 — Tak, — rzekła królowa — żądano tego ode mnie.
 — Najjaśniejsza pani żąda zatem...
 — Abyś pan powiedział, jak postąpiłbyś będąc na jej miejscu — rzekł kardynał.
 Kuadjutor spojrzał na królową, która kiwnęła głową potakująco.
 — Na miejscu Waszej Królewskiej Mości, — rzekł poważnie koadjutor — uwolniłbym natychmiast Broussela.