Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/252

 — To był wspólnik księcia i razem z mim uciekł.
 Mazarini jęknął.
 — Wasza wysokość — rzekł d‘Artagnan, postępując krok naprzód.
 — Co?... — odezwał się Mazarini.
 — Zdaje mi się, że Wasza Eminencja traci czas szacowny.
 — Jakto?...
 — Gdyby Wasza Eminencja rozkazał ścigać więźnia, możeby udało się go dogonić. Francja jest wielka, a najbliższa granica o pięćdziesiąt mil.
 — A któżby go ścigał... — zawołał Mazarini.
 — Ja, dalibóg.
 — I ująłbyś go?
 — Dlaczego nie?
 — Schwytałbyś księcia de Beaufort, uzbrojonego i na wolności?
 — Gdyby Wasza wysokość rozkazał schwytać samego djabła, porwałbym go za rogi i przyprowadziłbym.
 — I ja także — rzekł Porthos.
 — Pan także — podjął Mazarini, patrząc mań ze zdziwieniem.
 — Ale książę nie podda się bez zaciętej walki.
 — Więc cóż — odparł d‘Artagnan, a oczy mu gorzały — to będzie bitwa! Dawno jużeśmy się nie bili, nieprawdaż, Porthosie?
 — Niech będzie bitwa!... — odrzekł Porthos.
 — I wy sądzicie, panowie, że go złapiecie?
 — Tak, jeżeli będziemy mieli większą siłę od niego.
 — To bierzcie, panowie, ilu tu znajdziecie gwardzistów i jedźcie.
 — Taki jest rozkaz Waszej wysokości?
 — Podpisuję go — wyrzekł Mazarini i, biorąc papier, napisał na nim kilka wierszy.
 — Niech Wasza wysokość doda, iż mam wolno zabierać wszystkie konie, jakie napotkamy na drodze.
 — Tak, tak — rzekł Mazarini — na usługi króla! Bierzcie, panowie, i jedźcie!
 — Dobrze! Wasza wysokość.
 — Panie du Valon — rzekł Mazarini — pańskie baronostwo jest na siodle księcia de Beaufort; winieneś je tylko pochwycić. Co do ciebie zaś, mój drogi parnie d‘Ar-