Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/201

 — A ja, pani — odparł Athos — patrzę z zachwytem.
 — Panie, sądzę, że jestem wytłumaczona, że pilno mi dowiedzieć się, z kim mówię. Niezaprzeczenie jesteś człowiekiem światowym, a jednak nie widziałam cię nigdy u dworu. Czy czasami z Bastylji nie wychodzisz?
 — Nie, pani — odparł swobodnie Athos — lecz może być jestem na drodze, która do niej prowadzi.
 — A! jeżeli tak, to powiedz mi pan, kto jesteś i odejdź, — odrzekła księżna żartobliwym, a jednocześnie czarującym tonem — bo już i tak dość skompromitowana jestem, nie należy kompromitować mnie więcej.
 — Kto jestem, pani?... powiedziano ci moje nazwisko: hrabia de La Fére. Nie znałaś go nigdy. Niegdyś nosiłem nazwisko inne, które prawdopodobnie obiło ci się o uszy, lecz zapomniałaś je z pewnością.
 — Powiedz mi je, panie.
 — Niegdyś nazywałem się Athos.
 — Athos?... — powtórzyła — niechże pan zaczeka!...
 Przyłożyła obie ręce do czoła, jakby chciała przemóc mknące myśli.
 — Pozwoli pani, bym jej dopomógł?... — zapytał Athos z uśmiechem.
 — I owszem — odrzekła księżna, znużona daremnym wysiłkiem — z przyjemnością.
 — Athos żył w przyjaźni z trzema młodymi muszkieterami, którzy nazywali się: d‘Artagnan, Porthos, i...
 Tu się zatrzymał.
 — I Aramis — żywo dodała księżna.
 — I Aramis, tak właśnie — ciągnął dalej Athos — imię to nie wyszło jeszcze z pamięci pani?
 — Nie; biedny Aramis! rozkoszny był z niego chłopiec, elegancki, dyskretny i ładne wiersze układał; zdaje mi się, iż nieszczególnie się wykierował.
 — Jak najgorzej: został księdzem.
 — A! co za nieszczęście!... — odezwała się pani de Chevreuse, bawiąc się od niechcenia wachlarzem. — Doprawdy, panie, dziękuje ci.
 — Za co? pani.
 — Żeś przywiódł mi to wspomnienie, jedno z najmilszych z młodości mojej.
 — Pozwolisz mi zatem, pani, iż drugie ci przywiodę?