Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/14

słowa jakiś człowiek, czarno ubrany, i stanął za fotelem.
 — Bernouinie — odezwał się kardynał, wcale się nawet nie odwracając do niego, bo wiedział, że po dwukrotnem gwizdnięciu, wejść może tylko jego kamerdyner — jacy muszkieterowie są dziś na straży w pałacu?
 — Muszkieterowie czarni, Wasza ekscelenjo.
 — Która kompanja?
 — Kompanja Tréville‘a.
 — Czy jest w przedsionku, który z oficerów tej kompanji?
 — Porucznik d‘Artagnan.
 — Zuch, jak mi się zdaje?
 — Tak, Wasza ekscelencjo.
 — Daj mi ubranie muszkieterskie i pomóż mi się odziać.
 Lokaj wyszedł równie milcząco, jak się zjawił, i po chwili wrócił, przynosząc żądany strój.
 Wtedy kardynał, milczący i zamyślony, zaczął się pozbywać ubioru ceremonjalnego, który przywdział na sesję parlamentu i włożył na siebie kaftan wojskowy, który nosił z pewną swobodą, dzięki kampanjom, dawniej odbytym we Włoszech; poczem, kiedy się ubrał już zupełnie, rzekł:
 — Idź mi po pana d‘Artagnana.
 Lokaj wyszedł tym razem przez drzwi środkowe, wciąż jednak milczący i niemy.
 Rzec możnaby, że był to tylko cień.
 Kardynał, pozostawszy sam, z pewnem zadowoleniem przeglądał się w lustrze; młody był jeszcze, bo miał czterdzieści lat zaledwie; postawy eleganckiej, wzrostu nieco więcej, niż średniego, cery żywej i śniadej; spojrzenie pełne ognia, nos wielki, ale dosyć kształtny, czoło duże, majestatyczne, włosy czarne i trochę kędziorowate, broda czarniejsza od włosów i zawsze starannie ufryzowana żelazkiem, co nadawało jej wdzięku. Z przyjemnością też przypatrywał się rękom: miał bardzo ładne i bardzo troskliwie je pielęgnował; potem odrzuciwszy wielkie rękawice łosiowe, które już włożył, bo należały do munduru, włożył zwyczajne rękawiczki jedwabne.
 W tej chwili otworzyły się drzwi.
 — Pan d‘Artagnan — oznajmił lokaj.
 Oficer wszedł.