Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/707

 — Przeciwnie, mam je tu — odpowiedział Askanio wskazując na piersi.
 — O to co innego! dajże mi je, ażebym doręczył Celliniemu.
 — Nie mogę tego uczynić Jakóbie.
 — Z powodu?
 — Ponieważ nie wiem jaki z niego użytek chce zrobić Benvenuto.
 — Zapewnie chce za jego pomocą oswobodzić cię..
 — A tem samem zgubić księżnę! Nie Aubry, nie stanę się przyczyną zguby kobiety.
 — Lecz ta kobieta pragnie twojej; ta kobieta nienawidzi cię; nie, mylę się, ta kobieta ubóstwia cię...
 — I ty chcesz ażebym za to przywiązanie...
 — Lecz to na jedno wychodzi jakby cię nienawidziła, ponieważ ty jej nie kochasz, a przytem ona jest przyczyną wszystkiego złego.
 — Jakto?
 — Ona kazała uwięzić cię i porwała Blankę.
 — Kto ci to powiedział?
 — Nikt, lecz któż inny mógłby się tego dopuścić?
 — Zapomniałeś o prewocie, o hrabim d’Orbec, o Marmagne, któremu jakeś sam wyznał, odkryłeś wszystko.