Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/668

 — Przyznaję — odpowiedział uczeń.
 — A łotrze! — zawołał sędzia ze śmiechem zacierając ręce.
 — Z tego wynikło, czytał dalej pisarz, że biedna Gerwaza postradawszy przytomność umysłu, wyznała swemu uwodzicielowi, że go kocha.
 — A — zawołał Jakób, ależ w tem nie ma ani słowa prawdy.
 — Więc zaprzeczasz?
 — Zupełnie.
 — Napisz pan — rzekł sędzia do pisarza, że obwiniony zaprzecza zarzutom przeciwko niemu czynionym.
 — Wstrzymaj się pan — zawołał uczeń — pomiarkowawszy, że jeżeli zdoła się uniewinnić to nie zostanie uwięziony.
 — Więc zupełnie nie zaprzeczasz?
 — Przyznaję, że oskarżenie jest prawdziwe jeżeli nie co do szczegółów, to przynajmniej co do ogółu.
 — O! ponieważ przyznajesz się do napoju upajającego — rzekł sędzia, możesz się przyznać i do wynikłych ztąd skutków.
 — W istocie, mości sędzio — rzekł Jakób, ponieważ przyznałem się do upajającego napoju, przyznaję się również... lecz na uczciwość — rzekł do siebie po cichu, Gerwaza miała słuszność.