Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/660

 — Odprowadź ranie do domu Jakóbie.
 — O! nie myślę o tem bynajmiej — odpowiedział rozgniewany odmową Gerwazy i powodem który przytoczyła; nie, nie. I zapukał do drzwi sędziego.
 — Co robisz? — rzekła Gerwaza.
 — Wszak widzisz pukam.
 — Wnijdźcie — odezwał się głos nosowy.
 — Nie chcę — rzekła Gerwaza usiłując wydobyć swą rękę z ręki ucznia. Nie chcę mówię ci.
 — Proszę wejść — powtórzył ten sam głos dobitniej.
 — Jakóbie, będę krzyczeć.
 — Dla czego nie wchodzicie — odezwał się po raz trzeci głos za drzwiami.
 — Czegóż chcecie? — zapytał wysoki człowiek czarno ubrany, którego widok przeraził struchlałą Gerwazę.
 — Ta panna — odpowiedział Jakób, przychodzi ze skargą przeciw hultajowi, którą ją uwiódł.
 I wepchnął Gerwazę do ciemnej, okopconej, brudnej izby; był to przedpokój sędziego. Natychmiast drzwi się za nią zamknęły.
 Gerwaza krzyknęła słabym głosem na pół z przestrachu i zadziwienia i siadła albo raczej upadła na ławkę stojącą przy ścianie.