Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/502

przekształcony w ludzkie morze pełne wyjących bałwanów.
 Na widok królowej, rozległ się krzyk straszliwy, niewiadomo: groźby czy radości.
 Lafayette pocałował w rękę królowę i przyklaśnięto mu.
 U szlachetnego narodu francuskiego nawet w chłopskich żyłach płynie krew rycerska.
 Królowa odetchnęła.
 — Dziwny naród!... — rzekła.
 Potem zadrżała nagle:
 — A straż moja, straż co mi ocaliła życie, nie zrobisz nic dla niej generale?...
 — Zawołaj jednego z nich, Najjaśniejsza Pani.
 — Panie Olivier de Charny!... panie de Charny!... zawołała królowa.
 Ale Charny cofnął się, pojął o co chodziło.
 Nie był winnym pierwszego października, nie potrzebował uroczystego przebaczenia.
 Andrea uczuła to samo: wyciągnęła rękę, aby go zatrzymać.
 Ręka hrabiego i jej ręka spotkały się i uścisnęły.
 Królowa dostrzegła to, chociaż miała tyle rzeczy do widzenia.
 Oko jej zapłonęło i z oddechem przyśpieszonym, głosem urywanym, odezwała się do innego oficera:
 — Chodź pan, rozkazuję ci!...
 Gwardzista spełnił wezwanie.
 Nie potrzebował się wahać, jak Charny.
 Pan de Lafayette pociągnął go na balkon, przypiął mu do kapelusza własną kokardę trójkolorową i pocałował.
 — Niech żyje Lafayette!... niech żyje straż przyboczna!... — zawołało pięćdziesiąt tysięcy głosów.
 Niektórzy chcieli głuchym szmerem przypomnieć oddalającą się burzę, ale poklask ogólny pokrył ich głosy.
 — No... — rzekł Lafayette, — to i wszystko skończone.
 Potem wchodząc do sali dodał:
 — Ale aby nie zachmurzyło się znowu, pozostaje wam uczynić jeszcze jedną ofiarę, Najjaśniejszy Panie.
 — Tak — rzekł król — opuścić Wersal, nieprawdaż?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, jechać do Paryża.
 — Panie, — rzekł król — powiedz ludowi, że za godzinę: królowa, ja i moje dzieci — będziemy w Paryżu.