Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/245

 — Tak; ale wiadomo Najjaśniejszemu Panu, że kiedy królowa podznacza rozkaz, to tem samem rozkazuje.
 — A kto właściwie żąda? Zobaczymy!
 — Tak, niech Najjaśniejszy Pan zobaczy — odrzekł Gilbert.
 I podał królowi papier.
 — Hrabina de Charny — zawołał król — jakto, ona kazała pana aresztować; cóżeś pan uczynił tej biednej hrabinie de Charny?
 — Dziś zrana, po raz pierwszy dopiero, usłyszałem nazwisko tej damy.
 Ludwik ręką powiódł po czole.
 — Charny — wyszeptał — sama łagodność, cnota, a nawet skromność.
 — Okazuje się, Najjaśniejszy Panie — rzekł Gilbert z szacunkiem — żem został wsadzony do Bastylji, na żądanie trzech cnót teologicznych.
 — O! muszę to wyświetlić — zawołał król, zadzwonił.
 Zaraz się ukazał lokaj.
 — Niechaj zobaczą, czy hrabina de Charny jest u królowej — rozkazał Ludwik.
 — Najjaśniejszy Panie — odpowiedział lokaj — pani hrabina tylko co przechodziła przez galerję i zapewne wsiada do powozu.
 — Pobiegnij za nią — rzekł Ludwik — i poproś, ażeby przybyła do mego gabinetu, dla bardzo ważnej sprawy.
 Poczem, zwracając się do Gilberta, zapytał:
 — Czy tego pan sobie życzyłeś? — zapytał.
 — Tego, Najjaśniejszy Panie — odpowiedział Gilbert — i tysiąckrotnie dziękuję Waszej Królewskiej Mości.