Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/231

 — To mrzonka!
 — Tak, to mrzonka z paszczęką ognistą, która pożre was wszystkich.
 — No, to zostanę republikaninem, już nawet nim jestem.
 — Republikaninem genewskim, o tak.
 — Zdaje mi się, że republikanin jest zawsze republikaninem.
 — W tem cała omyłka, panie baronie; republikanie nasi nie będą podobni do republikanów z innych krajów. Republikanie nasi będą musieli przedewszystkiem pożreć teraźniejszość, potem arystokrację, potem władzę królewską; pójdziesz pan z republikanami, ale oni dojdą bez pana; bo pan nie zechcesz tam się znaleźć, dokąd oni zajdą. Nie, panie baronie, mylisz się pan, nie jesteś pan republikaninem.
 — O! jeżeli tak pan rozumiesz republikanizm, to nie; wolę króla.
 — I ja także — rzekł Gilbert — i wszyscy w tej chwili wolą go tak, jak my. Gdybym to, co mówię, powiedział umysłowi mniej szerokiemu, niż pański, zakrakanoby mnie z pewnością; ale pan niech wierzy w to, co mówię, panie baronie.
 — I owszem, rad byłbym, gdyby było w tem jakie prawdopodobieństwo, ale...
 — Czy pan zna stowarzyszenia potajemne?
 — Wiele o nich słyszałem.
 — I wierzy pan w nie?
 — Wierzę w ich istnienie; ale nie wierzę, ażeby były tak rozpowszechnione.
 — Czy pana łączą z którem stosunki?
 — Nie.
 — To może pan choć należysz do jakiej loży masońskiej?
 — Nie.
 — A ja, panie ministrze, należę.
 — I bierzesz pan udział w jednem z tych stowarzyszeń?
 — O! we wszystkich. Panie ministrze, strzeż się, to olbrzymia sieć, która okrywa prawie wszystkie trony. To niewidzialny sztylet, grożący monarchjom. Jest nas trzy miljony braci, rozproszeni jesteśmy w różnych krajach, pośród wszystkich warstw społecznych. Mamy przyjaciół