Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/224

 — Wiele się jeszcze powinienem nauczyć — odrzekł — abym mógł stanąć obok mistrzów.
 — Ale nareszcie pan się zjawiłeś, choć w złej chwili dla nas. Ojciec, który, jestem pewna, byłby szczęśliwy gdyby w czemkolwiek mógł panu dopomóc, popadł w niełaskę i wyjechał przed trzema dniami.
 Gilbert uśmiechnął się.
 — Pani baronowo — wyrzekł z lekkim ukłonem — właśnie przed sześciu dniami, z rozkazu pana barona de Necker, wtrącony zostałem do Bastylji.
 Teraz się zarumieniła pani de Stael.
 — Doprawdy? opowiada mi pan coś, co mnie bardzo dziwi. Pan w Bastylji?...
 — Tak, pani, ja!...
 — Cóżeś pan uczynił?
 — Dopiero ci, którzy mnie wtrącili do więzienia, mogliby to powiedzieć.
 — Ale pan z więzienia wyszedłeś?...
 — Przecież niema już Bastylji.
 — Jakto, niema Bastylji?... — podchwyciła pani de Stael z udanem zdziwieniem.
 — Czy pani nie słyszała huku armat?...
 — Tak, słyszałam, ale tylko armaty.
 — O!... pozwól pani sobie powiedzieć, że to niepodobna, ażeby pani de Stael, córka pana de Necker, nie wiedziała w tej chwili, że Bastylja zdobyta została przez lud.
 — Zapewniam pana — odpowiedziała baronowa z zakłopotaniem — że zdala jestem od wszystkich spraw od czasu odjazdu ojca, i że dnie spędzam tylko na opłakiwaniu jego nieobecności.
 — Pani... pani!... — odrzekł Gilbert, kiwając głową. — Kurjerzy rządowi zbyt przyzwyczajeni są do drogi, prowadzącej do zamku Saint-Quen, ażeby choć jeden kwadrans nie przyniósł wiadomości o tem, że się Bastylja poddała.
 Baronowa widziała, że niepodobna jej było odpowiadać bez widocznego kłamstwa. Kłamstwo zaś było dla niej wstrętnem, więc zmieniła przedmiot rozmowy.
 — I czemu mam zawdzięczać zaszczyt pańskich odwiedzin? — spytała.
 — Pragnąłem mieć zaszczyt pomówienia z panem de Necker.