Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/217

 — Tak, mój ojcze.
 — Przypominasz ją sobie?
 Dziecko uśmiechnęło się.
 — Próbowałeś kiedy zbliżyć się do niej?
 — O! nieraz.
 — Wyciągałeś do niej rękę?
 — Wtedy właśnie znikała.
 — I, jak myślisz, Sebastjanie, kto mogła być ta kobieta?.
 — Zdaje mi się, że to moja matka...
 — Twoja matka! — zawołał Gilbert, blednąc.
 I ręką chwycił się za serce, jakby chciał powstrzymać krew, broczącą z rany.
 — Ale to przywidzenie — rzekł — a ja jestem prawie tak oszalały, jak ty!...
 Dziecko umilkło i zamyślonem spojrzeniem przyglądało się ojcu.
 — I cóż? — przerwał Gilbert milczenie.
 — Ha! być może, iż to sen, ale widziadło to żyje.
 — Co mówisz?
 — W ostatnie Zielone Świątki zaprowadzono nas na spacer do lasu Sartory, pod Wersalem, a tam, kiedy marzyłem na uboczu...
 — Ukazało ci się to samo widziadło?
 — Tak, ale tym razem w ślicznym powozie, zaprzężonym w cztery konie wspaniałe, i tym razem owa kobieta była nie duchem, lecz istotą żyjącą. O mało co nie zemdlałem!...
 — Dlaczego?
 — Sam nie wiem.
 — I jakież wrażenie ci pozostało po zobaczeniu tego ostatniego zjawiska?
 — Że w marzeniu widywałem <nie matkę swoją, ponieważ to widziadło jest takie, jak ta kobieta żyjąca, a matka moja już umarła.
 Gilbert wstał i ręką powiódł po czole. Dziwnego doznawał olśnienia..
 Dziecko zauważyło jego zamieszanie i przestraszyło się jego bladością.
 — A! — rzekło — teraz widzę, że niepotrzebnie ojcu opowiadałem o wszystkich tych moich szaleństwach.
 — Nie, moje dziecko, nie, przeciwnie — odrzekł do-